Ve sonunda gitti,
Işık yavaşça söndü,
Karanlık tüm ağırlığıyla her yere çöktü,
Gölgeler yok oldu, sular duruldu.
Rüzgar tedirginlik içinde sustu,
Hüzün kuşları gözlerini kapadılar,
Gökte bulut kalmadı artık ağlamaya.
Ve sonunda gitti,
Hava üzüldü ve soğudu,
Ben bir ağaç kovuğuna saklandım,
Kuytular kabardı gökyüzünün suratına,
Harabeye benzer bir uğultu başladı,
Hüzün kuşları titrediler kuşkuyla,
Kül rengiydi artık yanaklarım.
Ve sonunda gitti,
Zincirler sallandı gökyüzünden,
Karışık bir makarna oldu alnım,
Zincirler çarptı birbirlerine,
Hüzün kuşları kaçtılar,
Ben de koştum arkalarından,
Ama çoktan ölmüştü kelebekler.
04.Temmuz.2014 - Fenerbahçe - İstanbul
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder