Kazanmak ve Kaybetmek Üzerine - 2

İnsan kaybettiği zaman anlıyormuş elindekinin değerini.
İnsan kaybedince anlamıyor aslında hiçbir şeyin değerini.
Değeri yok ki sahip olduklarının,
Kaybedince değerleniyor her ne ise kaybedilen.
Elde edilince değersizleşiyor her ne ise elde edilen.
Sende olmayan herşey, sende olan herşeyden değerli oluyor.

Kaybedince anlamıyor insan aslında değerini.
Her kaybettiğinde değerleniyor herşey,
Her sahip olduğunda değersizleşiyor.
Kayıpken değerli, eldeyken değersiz herşey.

Kaybettiğimiz zaman üzülmesek diyoruz,
Üzülmeyecek olsak herşeyi kaybederiz,
Üzülmeyiz kaybedeceğimize ve kaybettiklerimize.
Mutlu da olmayız elde edince,
Mutlu olacak birşey olmaz ortada,
Elde edeceklerimize de, elde ettiklerimize de.
Sahip olduklarımıza da, sahip olacaklarımıza da.

Kaybedince üzülmek adettendir, insanlıktandır.
Üzüldüğümüze üzülmemek gerek.
Sahip olunca sevinmek gibi insansı ve yaşamsal,

Kaybedeceğini düşünerek korkmak da aynı,
Sahip olacağını düşünerek heyecanlanmak da.
Tam da hayatın kök denklemi,
O heyecan olmasa, ne az mutluluk yaşar insan.
O korku olmasa ne kalırdı ki elimizde.

İnsan kaybedince anlamıyor aslında hiçbir şeyin değerini. 

Kaybedince değerleniyor her ne ise kaybedilen. 

Elde edilince değersizleşiyor her ne ise elde edilen.

Sadece saf mutluluğa uzanan ellerde kaybetmenin ve elde etmenin anlamı olmuyor.

Sadece saf üzüntünün içindeki yüreklerde kaybetmek ve sahip olmak bir işe yaramıyor.

İnsan kaybedince anlamıyor aslında hiçbir şeyin değerini. 

Kaybedince değerleniyor her ne ise kaybedilen. 

Elde edilince değersizleşiyor her ne ise elde edilen. 

Vicdan

Vicdanın hangi gözünü kör etsen, o göz ölene dek görmüyor.
Körelen vicdanı zaman iyileştirmiyor.
Vicdanından bir kere vazgeçtin mi, bir daha geri gelmiyor.
Ruhun ve kalbin onun varlığını unutuyor.
Ruhun ve kalbin onun yokluğuna alışıyor.
Bir daha ki muhakeme anında onun yakınından bile geçmiyor.
Vicdanın hangi gözünü kör etsen, o göz ölene dek ağlıyor.
Küsüyor, susuyor, konuşmuyor.
Annenin, babanın ve senin dantel gibi işlediğin,
Yıllarca uğraşıp var ettiğin vicdanın,
Bu ahmakça ihaneti unutmuyor.
Fedakarlık edip onu dinlediğin tüm anların hatırına,
Geri dönmüyor, görmüyor ve susuyor.
Bozulmuş bir süt gibi ne yapsan düzelmiyor.
Vicdanın hangi gözünü kör etsen, o göz ölene dek görmüyor.